Ίσως νιώθετε ότι οι πεποιθήσεις και οι ιδεολογίες σας είναι η καρδιά και η ψυχή σας, όμως δεν είναι. Οι αγαπημένες μας ιδέες αναπαριστούν έναν τρόπο σκέψης που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και πιθανώς ακόμα και ανώτεροι. Τις επενδύουμε με μεγάλη συναισθηματική δύναμη, όμως δεν έχουν καμία δύναμη από μόνες τους. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες επηρεάζουν τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, κάτι το οποίο συχνά νιώθουμε ότι είναι σωστό, όμως μπορούν επίσης να βλάψουν την ικανότητά μας να αλληλεπιδρούμε και να περνάμε χρόνο με τους άλλους.
Ο σεβασμός στο δικαίωμα της γνώμης του άλλου είναι μια πράξη αγάπης. Είναι δώρο προς τους άλλους να τους αφήνουμε να μοιράζονται τις απόψεις τους. Δεν είναι τόσο δύσκολο να ακούμε χωρίς κριτική. Δεν είναι τόσο παράξενο να πούμε «δεν ξέρω» και να αποφορτίσουμε τη στιγμή. Επιτρέψτε στους άλλους να ξέρουν ότι η άποψή τους μετράει. Δεν χρειάζεται να έχουμε πάντα δίκιο. Ποτέ δεν χρειάζεται να είμαστε εγώ.
Οι περισσότερες μάχες που δίνουμε είναι μέσα στο κεφάλι μας. Προβληματιζόμαστε με ιδέες και συνεχώς παλεύουμε με τις έννοιες του σωστού και του λάθος. Και έπειτα μεταφέρουμε τη μάχη έξω και διαφωνούμε σχετικά με την αλήθεια και το ψέμα, το καλό και το κακό. Ο δικός μας τρόπος είναι μεγαλοφυής ο δικός τους τρόπος είναι ανόητος. Όπως οι περισσότερες διαμάχες ανάμεσα στα έθνη, οι πόλεμοί μας με τους άλλους ανθρώπους είναι δημόσιες δηλώσεις έπαρσης.
Έχουμε την τάση να υπερασπίζουμε τον εαυτό μας, συχνά σαν να υπερασπιζόμασταν μια ανθρώπινη ζωή. Αναλογιστείτε το μια στιγμή: υπερασπίζουμε την ακεραιότητα από κάτι που δεν είναι αληθινό. Ίσως φοβόμαστε μήπως ρεζιλευτούμε, και αυτό αποκαλύπτει το πρόβλημα στο σύνολό του.
Με άλλα λόγια, θα χάσουμε τη μάσκα μας. Θα εγκαταλείψουμε τα προσχήματα. Ανίκανοι να υποστηρίξουμε αυτό που δεν είμαστε, θα σταθούμε γυμνοί και αυθεντικοί μπροστά στον κάτι που ίσως είναι αυτό που χρειαζόμασταν εξαρχής. κόσμο:
Εάν αρνούμαστε να κόψουμε παλιές συνήθειες και προσχήματα, πώς μπορούμε να βιώσουμε την αλήθεια μας; Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τον κόσμο. Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε την αδικία παντού και να κάνουμε τη ζωή μας πολύ δυσκολότερη. Η φωνή του εγώ επιμένει ότι πρέπει να έχουμε δίκιο και ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να έχουν άδικο, όμως από πού προέρχονται οι ιδέες μας εξ αρχής; Τι ακριβώς διακυβεύεται αν τολμήσουμε να υιοθετήσουμε καινούριες ιδέες; Ποιος χρειάζεται να προστατευτεί από αυτή την ενοχλητική κατάσταση; Εάν επιθυμούμε τη γαλήνη, δεν θα τη βρούμε με τις διαφωνίες και την επιμονή.
Βρίσκουμε απροσδόκητη ηρεμία όταν σταματούμε να προ σπαθούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
