Ο αξεπέραστος Καβάφης έχει αποδώσει με τον πιο ουσιώδη τρόπο την έννοια του ανεκπλήρωτου. Το συναίσθημα που γεννάνε οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι ίσως απροσπέλαστο ως προς τις προσδοκίες που έχει κάποιος. Γιατί η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες γεννάνε με τη σειρά τους ελπίδες κι αυτά όνειρα κι εκείνα πλάνα. Που μπορεί και να μη συμβούν. Ίσως…
Λένε πως η παγίδα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα είναι ότι παραμένει άφθαρτος στη σκέψη μας. Κι αυτή είναι η βάση για να ξεκινήσει το ανεκπλήρωτο. Τα «σ΄ αγαπώ» που δεν τολμήσαμε να πούμε γιατί θεωρήσαμε πως το timing δεν είναι σωστό. Τα φιλιά που τσιγκουνευτήκαμε να δώσουμε επειδή φοβηθήκαμε να το κάνουμε. Ή μπορεί να είδαμε κάτι και να μην το τολμήσαμε τελικά.
Το ανεκπλήρωτο καταφέρνει να μένει άφθαρτο γιατί απλούστατα δεν το βίωσες όπως το είχες πλάσει στο μυαλό σου. Δεν το «τσαλάκωσε» καμία καθημερινότητα. Δεν το «θόλωσε» καμία υποχώρηση ή οπισθοχώρηση. Δεν παραδόθηκε σε κανένα κανόνα σχέσης κι αρνήθηκε να χωρέσει σε καλούπι. Το ανεκπλήρωτο συναίσθημα καταφέρνει να παραμένει αέρινο κι ελεύθερο γοητευμένο από το πέπλο μιας άσβεστης προσωπικής ανάγκης: ν’ ανήκεις και να είσαι κομμάτι ενός μεγάλου συναισθήματος που συνεπαίρνει ψυχή, μυαλό και σώμα.
Και κάπως έτσι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας φαντάζει ιδανικός. Μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παραμυθιού. Νομίζεις πως οι πρωταγωνιστές του είναι οι ιδανικοί παρτενέρ με τις τέλειες ατάκες. Πλάθεις με το μυαλό σου εικόνες και τους τοποθετείς μέσα σ’ αυτές, πλέκοντας ένα ειδύλλιο. Ένα ρομάντζο που θα εξελισσόταν σε τι; Έχεις την απάντηση;
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο απόλυτα εξιδανικευμένος έχει διττή σημασία. Από τη μια αποτελεί την τέλεια παγίδα αφού έχοντας κατά νου το άπιαστο συναίσθημα, εκείνο που δεν ικανοποιήθηκε ρεαλιστικά παρά μόνο στα σοκάκια του μυαλού μας, ίσως να αποτελέσει τροχοπέδη ως κριτήριο για επόμενους έρωτες. Το πέπλο του μυστηρίου που καλύπτει μια ανικανοποίητη αγάπη μπορεί να θολώσει τις ευκαιρίες για μια επόμενη.
Από την άλλη, αυτός ο γλυκός και ταυτόχρονα εθιστικός βασανισμός σκέψεων και σεναρίων μπορεί να φτάσει τελικά στην απομυθοποίησή του. Φτάνει μόνο ν’ αναρωτηθούμε «γιατί» δεν πέτυχε. Μήπως δεν ήταν σωστό το timing δυο ανθρώπων που συναντήθηκαν στη ζωή; Μήπως οι αντοχές δεν ήταν αντίστοιχες της δύναμης και της έντασης του συναισθήματος; Μήπως όλο αυτό που βιώσατε έμελλε να παραμείνει πλατωνικό ώστε να μη χάσει την αίγλη του;
Όπως και να το δούμε το θέμα, και μόνο η φράση «ανεκπλήρωτο συναίσθημα» δελεάζει. Κεντρίζει το ενδιαφέρον και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλούς εκεί έξω. Ενδόμυχα σε παρασέρνει σε μονοπάτια πάθους και γοητείας. Κρατιέσαι και σκαλώνεις σε λέξεις και στιγμές λες κι αυτές θα είναι οι αποδείξεις που αποζητάς για να επιβεβαιώσεις αυτό που δε θέλεις να σου καταρρίψει κανείς. Το ότι θα ήταν τέλειο, αλλά δε συνέβη.
Λένε πως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ζουν αιώνια. Σαν μια ρομαντική κατάρα που σέρνεις μαζί σου στη ζωή. Σαν ένα κίνητρο για να νιώθεις ποθητός κι αναγκαίος. Παραβλέποντας έτσι τη πραγματικότητα και την αλήθεια που φέρει οποιαδήποτε σχέση. Ίσως όμως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες να μη φοράνε τη κάπα του υπερήρωα. Ίσως τελικά να μην είναι και τόσο άφθαρτοι. Να είναι αυτό που λέει και η ίδια η λέξη. Ξεκάθαρα άνευ αποτελέσματος.
Το θέμα δεν είναι να ξεχάσεις αλλά όπως λέει κι ο Καβάφης να θυμάσαι τι είναι αυτό που δεν εκπλήρωσες εσύ από τη δική σου πλευρά. Ώστε να ξέρεις για την επόμενη φορά. Τι τσιγκουνεύτηκες και τι σε κράτησε πίσω. Τι δεν έδωσες και τι φοβήθηκες. Για όλους έχει η ζωή. Δυνατές συγκινήσεις, αέρινα ρομάντζα, βασανιστικές αγάπες και φυσικά ανεκπλήρωτους έρωτες. Η ουσία είναι να μπορείς να απομυθοποιείς οτιδήποτε φαντάζει ιδανικό. Να το σπας σε κομμάτια και να το βάζεις στο μικροσκόπιο. Δε θα χάσει τη λάμψη του, μη φοβάσαι. Αλλά θα λάμψει με βεβαιότητα η δική του κρυμμένη αλήθεια.
Αφιερωμένο στα άφθαρτα ιδανικά του μυαλού μας.
