Ίσως να καταλάβετε αυτό που θέλω να πω καλύτερα αν σας αφηγηθώ μια σύντομη ιστορία…
Κάποια μέρα, νωρίς το πρωί, μια ηλικιωμένη γυναίκα ήρθε και πέταξε κάτι στο πηγάδι του χωριού και ανακοίνωσε ότι όποιος έπινε νερό από εκείνο το πηγάδι θα τρελαινόταν. Υπήρχαν μόνο δυο πηγάδια στο χωριό. Το ένα ήταν μέσα στο χωριό και το άλλο ήταν στο παλάτι του βασιλιά. Έως το βράδυ όλο το χωριό είχε τρελαθεί, καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να πιούν νερό από το πηγάδι τους. Μόνο τρία άτομα – ο βασιλιάς, η βασίλισσα και ο πρωθυπουργός – δεν ήπιαν νερό από το πηγάδι του χωριού, κι έτσι δεν τρελάθηκαν.
Διαδόθηκε μια φήμη στο χωριό: φαίνεται ότι ο βασιλιάς τρελάθηκε. Και αυτό είναι φυσικό – από τη στιγμή που τρελάθηκε όλο το χωριό, κάποιος που δεν είναι τρελός σίγουρα θα μοιάζει τρελός σε όλους τους άλλους. Είναι απλή αριθμητική. Έτσι όλοι στο χωριό ανησύχησαν πολύ και ταράχτηκαν. Ανάμεσά τους, εκείνοι που ήταν σπουδαίοι στοχαστές… Συνήθως, οι τρελοί είναι σπουδαίοι στοχαστές. Γι’ αυτό υπάρχει πολύ λιγότερο κενό ανάμεσα σε ένα τρελό άτομο και σε έναν στοχαστή: οι στοχαστές συχνά τρελαίνονται και οι τρελοί συχνά αρχίζουν να σκέφτονται.
Έτσι, ανάμεσα σε εκείνους τους τρελούς υπήρχαν μερικοί στοχαστές και μερικοί πολιτικοί. Συγκεντρώθηκαν όλοι για να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν. Πίστευαν ότι, αν δεν απομάκρυναν τον βασιλιά, όλα θα κατέρρεαν. «Αν ο βασιλιάς είναι τρελός, ποιος θα διοικεί το βασίλειο;»
Το βράδυ, συγκεντρώθηκαν έξω από το παλάτι φωνάζοντας συνθήματα που έλεγαν ότι, αφού ο βασιλιάς είχε τρελαθεί, ο πρωθυπουργός είχε τρελαθεί, και το ίδιο και η βασίλισσα, τώρα δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να απομακρύνουν τον βασιλιά.
Ο βασιλιάς, η βασίλισσά του και ο πρωθυπουργός στέκονταν στη στέγη του παλατιού και αναρωτιούνταν τι έπρεπε να κάνουν. Όλοι οι υπηρέτες και οι στρατιώτες τους είχαν επίσης τρελαθεί. Όλοι είχαν τρελαθεί, επομένως τι θα γινόταν τώρα;
Ο βασιλιάς είπε στον πρωθυπουργό: «Σκέψου γρήγορα τι πρέπει να κάνουμε».
Είπε: «Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά να πιούμε αμέσως νερό από το πηγάδι του χωριού».
Είπαν και οι τρεις τους στον κόσμο: «Περιμένετε, θα πάμε να βρούμε κάτι για να θεραπεύσουμε την τρέλα μας».
Πήγαν στο πηγάδι του χωριού και ήπιαν το νερό. Εκείνο το βράδυ, έλαβε χώρα μεγάλη γιορτή στο χωριό. Ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε: ο βασιλιάς είχε βρει ξανά τα λογικά του.
Η ανθρωπότητα έχει πληγεί από μια βαθιά και θεμελιώδη παραφροσύνη, και μυούμε τη νέα γενιά των παιδιών μας σε αυτή την τρέλα. Όλα τα παιδιά που αρνούνται να μυηθούν θα θεωρούνται επαναστατικά. Τα παιδιά που αρνούνται να μυηθούν σε αυτή την τρέλα θα μας φαίνονται τρελά, κι έτσι, για να διασφαλίσουμε ότι θα τρελαθούν και εκείνα, τα αναγκάζουμε να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι,
Είναι πολύ επικίνδυνο να είσαι λογικός σε αυτόν τον κόσμο· ένα λογικό άτομο πρέπει να πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για τη λογική του. Κάποιος πρέπει να αντιμετωπίσει μια σφαίρα, κάποιος άλλος πρέπει να πιει δηλητήριο, κάποιος άλλος πρέπει να σταυρωθεί. Οι λογικοί άνθρωποι δεν είναι ανεκτοί σε έναν κόσμο γεμάτο τρελούς. Σε αυτόν τον κόσμο, όσο πιο τρελό είναι ένα άτομο, τόσο πιο γοητευτικό φαίνεται επειδή μοιάζει να είναι ένας από εμάς. Μοιάζει να περπατάει στο ίδιο μονοπάτι που περπατάμε εμείς. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω για το πώς να ξεφορτωθείτε την κατάσταση βαθιάς τρέλας που έχει παγιδεύσει την ανθρωπότητα. Αν δεν προσπαθήσετε να βρείτε μια διέξοδο, το αποτέλεσμα θα είναι ο θάνατος. Ό,τι κι αν κάνετε, στο τέλος ο θάνατος θα σας πιάσει – όχι απαραίτητα στο μακρινό μέλλον. Μπορεί να σας πιάσει αύριο, μπορεί να σας πιάσει σήμερα. Μπορεί να σας πιάσει ακόμα και τώρα,
Απόψε λοιπόν αναλογιστείτε αυτό: αν απλώς σας οδηγεί στον θάνατο, τότε τι οτιδήποτε κάνετε νόημα έχει να το κάνετε; Αν οτιδήποτε κάνετε δεν οδηγεί το βήμα σας προς την αθανασία, αν τα μάτια σας δεν ανοίγουν προς την αθανασία, και αν η ζωή σας δεν κινείται προς την κατεύθυνση στην οποία ο θάνατος δεν λαμβάνει χώρα, ποιος είναι ο σκοπός του; Τι νόημα έχει;
Η ζωή είναι μια ευκαιρία. Όποιες στιγμές έχουμε χάσει, δεν υπάρχει τρόπος να τις πάρουμε πίσω. Η ευκαιρία που φέρνει η ζωή μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Αυτό που κάνουμε μαζί της αλλάζει τη ζωή μας αναλόγως. Κάποιοι τη χρησιμοποιούν για να κερδίσουν πλούτο. Όλη τους τη ζωή, χρησιμοποιούν όλες τις ευκαιρίες που τους δίνονται, βάζουν όλη τους την ενέργεια, στην απόκτηση πλούτου. Αλλά, όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, όλος τους ο πλούτος είναι άχρηστος. Κάποιοι άνθρωποι μοχθούν όλη τους τη ζωή για να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευκαιρία με σκοπό να αποκτήσουν φήμη και κύρος, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί ο εγωισμός τους. Αλλά όταν έρχεται ο θάνατος, όλος τους ο εγωισμός και το κύρος γίνονται μάταια.
Επομένως, ποιο είναι το κριτήριο για να μην είναι η ζωή σας μάταιη; Το μοναδικό κριτήριο είναι ότι, όταν έρθετε αντιμέτωποι με τον θάνατο, όλα όσα θα έχετε κερδίσει στη ζωή να μην είναι άχρηστα. Όταν αντιμετωπίσετε τον θάνατο, όπως κι αν έχετε χρησιμοποιήσει την ευκαιρία της ζωής -όπου κι αν έχετε στηρίξει όλη σας τη ζωή- το νόημά της θα πρέπει να παραμένει άθικτο. Μόνο αυτό που έχει νόημα ενώπιον του θανάτου έχει πραγματικά νόημα· όλα τα άλλα είναι άχρηστα. Επαναλαμβάνω: αυτό που συνεχίζει να έχει νόημα ενώπιον του θανάτου, αυτό και μόνο αυτό έχει νόημα και όλα τα άλλα δεν έχουν αξία.
