Μην προσπαθείς να στριμώχνεσαι στις ζωές των άλλων, άδικος κόπος και κυρίως άδικο είναι για σένα. Όποιος σε θέλει δίπλα του, θα σου δώσει απλόχερα χώρο και θα σου τραβήξει την καρέκλα να κάτσεις δίπλα του. Όποιος σε θέλει, δεν θα σε κάνει να προσπαθείς μάταια κάθε φορά για μια θέση.
Δεν θα γκρεμοτσακίζεσαι για λίγη προσοχή, δεν θα παλεύεις με νύχια και με δόντια να προσαρμόσεις τον εαυτό σου για μια θέση που δεν σου ανήκει στην τελική.
Να μην προσαρμόζεις τον εαυτό σου για κανέναν και να μην είσαι τόσο εγωιστής και εσύ να το επιβάλλεις. Δεν έχεις το δικαίωμα. Είσαι αυτή που είσαι, είσαι αυτός που είσαι. Τελεία. Οι άνθρωποι που αξίζει να έχουμε δίπλα μας πρέπει να μας αποδέχονται για αυτό που είμαστε και να κατανοούν τις αδυναμίες μας. Να μην προσπαθείς να γίνεις τέλειος/α για κανέναν!
Οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την αξία μας και μας θέλουνε κοντά τους, σε κρατάνε κοντά τους για τα θετικά και τα αρνητικά σου.
Σου δίνουν τον κατάλληλο χώρο να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις από τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και σε βοηθάνε κάποιες φορές με την συμπεριφορά τους να το κάνεις, θα σε συμβουλέψουν, θα σου δείξουν πως ο δρόμος για την αυτοβελτίωσή σου είναι καθήκον δικό σου και μόνο δικό σου, αλλά δεν θα περπατήσουν τον δρόμο το δικό σου για σένα.
Θα σε αφήσουν να το κάνεις εσύ για σένα, γιατί έτσι πρέπει. Δεν θα σου σηκώσουνε το δάχτυλο με την πρώτη ευκαιρία να σε κατακρίνουν και να βγάλουν όλη τη χολή τους για να καθρεφτίσουν στην ουσία τις δικές τους αδυναμίες, ανασφάλειες και φόβους.
Δεν θα βρίσκεις μόνιμα κλειστές πόρτες, καθώς χτυπάς συχνά πυκνά κουδούνια. Οι άνθρωποι που σε θέλουν δίπλα τους, θα σε αγαπήσουν ολοκληρωτικά γι’ αυτό που είσαι. Για όλα εκείνα που κάνουν εσένα. Και στ’ αλήθεια, όσοι έχουν ανθρώπους που τους αποδέχονται ολοκληρωτικά, θα πρέπει να νιώθουν ευγνώμονες.
Είναι μεγάλη υπόθεση να αποδέχεσαι πρωτίστως εσύ τον εαυτό σου, αλλά για φαντάσου σε αυτή σου την την αποδοχή, να υπάρχει άνευ όρων αποδοχή και από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Είναι ευλογία λοιπόν.
Και για εκείνους τους ανθρώπους που μας αποδέχονται απόλυτα και ολοκληρωτικά κάνουμε με την σειρά μας και εμείς τα αδύνατα δυνατά να μην τους απογοητεύσουμε. Σε αυτούς αξίζει να υπομείνεις έως ένα βαθμό, να ανεχτείς, να αφοσιωθείς και την αγάπη να την κάνεις πράξη σε όλα.
Να σέβεσαι τον εαυτό σου τόσο, που να μην χρειαστεί να ξαναχτυπήσεις καμία πόρτα που δεν θέλει να ανοίξει για εσένα. Να χτυπάς εκεί που ανοίγουν διάπλατα τα χέρια τους να σε πάρουν αγκαλιά και σου λένε “καλώς το μου, επιτέλους ήρθες”!
Να χτυπάς την πόρτα σε εκείνους που η διάθεση και η ανάγκη τους να σε δουν,είναι σχεδόν το ίδιο με σένα. Καταλαβαίνεις καθώς ανοίγει η πόρτα τους , από το βλέμμα που στάζει νοιάξιμο, ενδιαφέρον και αγάπη. Είναι σαν να χώνεσαι για λίγο στην αγκαλιά και την θαλπωρή της μάνας σου.
Να μην προσαρμόζεις τον εαυτό σου για κανέναν και να μην είσαι τόσο εγωιστής και εσύ να το επιβάλλεις. Δεν έχεις το δικαίωμα. Είσαι αυτή που είσαι, είσαι αυτός που είσαι. Τελεία. Οι άνθρωποι που αξίζει να έχουμε δίπλα μας πρέπει να μας αποδέχονται για αυτό που είμαστε και να κατανοούν τις αδυναμίες μας. Να μην προσπαθείς να γίνεις τέλειος/α για κανέναν!
Οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την αξία μας και μας θέλουνε κοντά τους, σε κρατάνε κοντά τους για τα θετικά και τα αρνητικά σου.
Σου δίνουν τον κατάλληλο χώρο να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις από τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και σε βοηθάνε κάποιες φορές με την συμπεριφορά τους να το κάνεις, θα σε συμβουλέψουν, θα σου δείξουν πως ο δρόμος για την αυτοβελτίωσή σου είναι καθήκον δικό σου και μόνο δικό σου, αλλά δεν θα περπατήσουν τον δρόμο το δικό σου για σένα.
Θα σε αφήσουν να το κάνεις εσύ για σένα, γιατί έτσι πρέπει. Δεν θα σου σηκώσουνε το δάχτυλο με την πρώτη ευκαιρία να σε κατακρίνουν και να βγάλουν όλη τη χολή τους για να καθρεφτίσουν στην ουσία τις δικές τους αδυναμίες, ανασφάλειες και φόβους.
Δεν θα βρίσκεις μόνιμα κλειστές πόρτες, καθώς χτυπάς συχνά πυκνά κουδούνια. Οι άνθρωποι που σε θέλουν δίπλα τους, θα σε αγαπήσουν ολοκληρωτικά γι’ αυτό που είσαι. Για όλα εκείνα που κάνουν εσένα. Και στ’ αλήθεια, όσοι έχουν ανθρώπους που τους αποδέχονται ολοκληρωτικά, θα πρέπει να νιώθουν ευγνώμονες.
Είναι μεγάλη υπόθεση να αποδέχεσαι πρωτίστως εσύ τον εαυτό σου, αλλά για φαντάσου σε αυτή σου την την αποδοχή, να υπάρχει άνευ όρων αποδοχή και από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Είναι ευλογία λοιπόν.
Και για εκείνους τους ανθρώπους που μας αποδέχονται απόλυτα και ολοκληρωτικά κάνουμε με την σειρά μας και εμείς τα αδύνατα δυνατά να μην τους απογοητεύσουμε. Σε αυτούς αξίζει να υπομείνεις έως ένα βαθμό, να ανεχτείς, να αφοσιωθείς και την αγάπη να την κάνεις πράξη σε όλα.
Να σέβεσαι τον εαυτό σου τόσο, που να μην χρειαστεί να ξαναχτυπήσεις καμία πόρτα που δεν θέλει να ανοίξει για εσένα. Να χτυπάς εκεί που ανοίγουν διάπλατα τα χέρια τους να σε πάρουν αγκαλιά και σου λένε “καλώς το μου, επιτέλους ήρθες”!
Να χτυπάς την πόρτα σε εκείνους που η διάθεση και η ανάγκη τους να σε δουν,είναι σχεδόν το ίδιο με σένα. Καταλαβαίνεις καθώς ανοίγει η πόρτα τους , από το βλέμμα που στάζει νοιάξιμο, ενδιαφέρον και αγάπη. Είναι σαν να χώνεσαι για λίγο στην αγκαλιά και την θαλπωρή της μάνας σου.
