Όσο κι αν προσπαθείς να με πείσεις για το αντίθετο, εγώ έχω διαβάσει στα μάτια σου τι αισθάνεσαι για μένα. Όσο κι αν υποκρίνεσαι, όσο κι αν παίζεις καλά το ρόλο σου, η αλήθεια κραυγάζει στο βλέμμα σου.
Ακόμη κι από τις πράξεις σου να προσπαθήσεις να με πείσεις, εκείνη τη ματιά σου δεν την ξεχνώ.
Χαράκτηκε μέσα μου και κάθε φορά που σε αντικρίζω, παραμένει ακριβώς η ίδια. Κανένα νέο συναίσθημα.
Όσες φορές κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορεί να κάνω λάθος και αγνόησα το βλέμμα των ανθρώπων που με ενδιέφεραν, ήρθα αργότερα αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια. Για ακόμη μια φορά τα έβαλα με τον εαυτό μου που αγνόησα τις σειρήνες της λογικής μου, οι οποίες ούρλιαζαν απεγνωσμένα.
Πλέον δεν πιστεύω σε πράξεις, οι οποίες κατά το πλείστων γίνονται για να πετύχουν έναν συγκεκριμένο σκοπό. Δεν πιστεύω ούτε στα ωραία λόγια και τις βαρυσήμαντες δηλώσεις. Είναι τόσο εύκολο τα λόγια να εξανεμιστούν από τη μια στιγμή στη άλλη. Όσο πιο «μεγάλα» λόγια ακούω, τόσο προετοιμάζω τον εαυτό μου να δεχτεί μια μεγάλη απογοήτευση.
Διανύοντας μια δεκαετία της ζωής μου που με εφοδίασε με αρκετή πείρα, κοιτάζω στα μάτια τον συνομιλητή μου. Αν οι πράξεις και τα λόγια δεν συμβαδίζουν με το βλέμμα, απομακρύνομαι. Δεν χρειάζομαι παραμυθάδες στη ζωή μου, αληθινούς ανθρώπους χρειάζομαι.
Ανθρώπους που μια ματιά τους αρκεί για να με πείσει για τα αληθινά τους αισθήματα και τον αγνό τους σκοπό. Ανθρώπους που θέλω να μείνουν κοντά μου.
Κοίταξε με λοιπόν, κοίταξέ με στα μάτια και μην πεις τίποτα.
Το βλέμμα σου θα προδώσει τις σκέψεις και τα αισθήματά σου και θα μιλήσει απευθείας στην καρδιά μου.
