Ο κιθαρίστας Ντέιβιντ Γκίλμορ και ο ντράμερ Νικ Μέισον επανενώθηκαν ως Pink Floyd (απόντος, φυσικά, του Ρότζερ Γουότερς) και μαζί με τον Γκάι Πρατ (δεξιά) και τον Νιτίν Σόνι (αριστερά) κυκλοφόρησαν το κομμάτι «Hey, Hey, Rise Up», που περιλαμβάνει μια ερμηνεία από τον Ουκρανό Αντρίι Κλιβνιούκ.
Το λογότυπό τους, με τις ελεύθερες και απλωτές πινελιές, βαμμένο με το ζωηρό μπλε και κίτρινο της σημαίας της Ουκρανίας: δεν είναι, βέβαια, κάτι αναπάντεχο – το συγκρότημα έχει πάρει ξεκάθαρη αντιπολεμική θέση και σε άλλες συγκρούσεις της πρόσφατης ιστορίας. Η κάσα του ντράμερ, Νικ Μέισον, διακοσμημένη με ένα έργο της Ουκρανής λαϊκής ζωγράφου Μαρίας Πριματσένκο: άλλη μια ωραία εικόνα που φανερώνει και κάτι πιο ζωντανό από άλλη μια τυπική δήλωση συμπαράστασης. Επίσης, πλάνα από στρατιώτες που αποχαιρετούν δακρυσμένοι τα παιδιά τους, ένα παλιό ουκρανικό πατριωτικό τραγούδι ερμηνευμένο από έναν Ουκρανό τραγουδιστή και, βέβαια, ένα από τα γνωστά συναισθηματικά σόλο του Ντέιβιντ Γκίλμορ: πλέον δεν χωράει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καινούργιο κομμάτι και βίντεο των Pink Floyd, των οποίων τα εναπομείναντα μέλη επανενώθηκαν προσωρινά, έπειτα από σχεδόν τριάντα χρόνια, για να στηρίξουν, όπως μπορούν, τον αγώνα της Ουκρανίας ενάντια στη ρωσική εισβολή.
Ολα ξεκίνησαν όταν ο Ντέιβιντ Γκίλμορ, κιθαρίστας και τραγουδιστής της μπάντας (αλλά και ηγέτης της, στη μετα-Ρότζερ Γουότερς εποχή), έμαθε για μια ανάρτηση που είχε κάνει στο Instagram o Αντρίι Κλιβνιούκ, τραγουδιστής του ουκρανικού ροκ συγκροτήματος Boombox. Ο Γκίλμορ και οι Boombox είχαν παίξει μαζί το 2015 στο Λονδίνο, σε μια συναυλία αλληλεγγύης στο διωκόμενο Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας, όμως αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα: έχοντας διακόψει την τελευταία περιοδεία των Boombox στις ΗΠΑ για να επιστρέψει στη χώρα του και να πολεμήσει, ο Αντρίι Κλιβνιούκ εμφανιζόταν στο συγκεκριμένο βίντεο ντυμένος στρατιωτικά, σε ένα ερημοποιημένο Κίεβο, να ερμηνεύει α καπέλα ένα ουκρανικό τραγούδι από τα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με τον υπαινικτικά «φυσιολατρικό» τίτλο «Ω, το κόκκινο βιβούρνο στο λιβάδι».
«Σκέφτηκα ότι είναι κάτι αρκετά μαγευτικό, με το οποίο ίσως θα μπορούσα να κάνω κάτι», δήλωνε προχθές στον Guardian ο Ντέιβιντ Γκίλμορ. «Εχω μια ευρεία πολιτική πλατφόρμα πάνω στην οποία έχουμε εργαστεί με τους Pink Floyd όλα αυτά τα χρόνια. Είναι στ’ αλήθεια δύσκολο και απογοητευτικό να βλέπεις αυτή την απίστευτα παράλογη και αδικαιολόγητη επίθεση μιας μεγάλης δύναμης σε ένα ανεξάρτητο, ειρηνικό, δημοκρατικό έθνος. Η απογοήτευση του να βλέπεις κάτι τέτοιο και να αναρωτιέσαι “τι στο διάολο μπορώ να κάνω” είναι με έναν τρόπο αφόρητη».
Ο Γκίλμορ, του οποίου τα εγγόνια έχουν ουκρανική καταγωγή κατά το ήμισυ, «έβγαλε» το τραγούδι του Κλιβνιούκ στην κιθάρα, πρόσθεσε ένα σολιστικό μέρος και αμέσως τηλεφώνησε στον ντράμερ Νικ Μέισον, ρωτώντας τον αν συμφωνεί να παίξουν μαζί το κομμάτι και, 28 χρόνια μετά το «Division Bell» του 1994, να το κυκλοφορήσουν σαν Pink Floyd, με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν ως ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Ο Μέισον δέχτηκε χωρίς δισταγμό, και στο εγχείρημα προστέθηκαν ο Νιτίν Σόνι, που έχει αντικαταστήσει στα πλήκτρα τον εκλιπόντα Ρικ Ράιτ, καθώς και ο Γκάι Πρατ, που έχει αντικαταστήσει τον Ρότζερ Γουότερς: ο τελευταίος, ιθύνων νους της μπάντας για πολλά χρόνια, έχει πάρει εδώ και δεκαετίες έναν διαφορετικό δρόμο, που τις προάλλες τον οδήγησε στην απόφαση να διατηρήσει στις υπηρεσίες streaming της Ρωσίας όσα τραγούδια της μπάντας έχει υπογράψει ο ίδιος – ο Γκίλμορ, που έχει αποσύρει όσα είναι υπ’ ευθύνη του, δήλωσε «απογοητευμένος» από την κίνησή του.
Αυτά, βέβαια, είναι παλιά ζητήματα, και οι διχόνοιες των Pink Floyd (που σε μία υπαίθρια συναυλία είχαν στήσει τα τροχόσπιτά τους σε κύκλο, με τις πόρτες στο εξωτερικό του, ώστε να μη συναντιούνται) έχουν αφήσει εποχή στη μουσική ιστορία. Το νέο κομμάτι της μπάντας, με τη συμμετοχή του Αντρίι Κλιβνιούκ και τον ξεκάθαρα προτρεπτικό τίτλο «Hey, Hey, Rise Up», κυκλοφόρησε τα μεσάνυχτα της Πέμπτης και τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές είχε περίπου 2,5 εκατομμύρια θεάσεις στο YouTube. Είναι ωραίο; Μικρή σημασία έχει. Στον Κλιβνιούκ, πάντως, άρεσε: το είδε στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται ως τραυματίας πολέμου. Και ευχήθηκε, έλεγε ο Γκίλμορ, να «κάνουν κάτι» με τους Pink Floyd στο μέλλον.
