Εκεί που βρίσκεται η σκιά μας, εκεί που έχουμε αλυσοδέσει και κλειδαμπαρώσει τον σκοτεινό εαυτό μας, εκεί που κρύβονται όλοι οι θησαυροί της Ψυχής μας…
Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι αν αγγίξουμε την “σκοτεινιά” μας, το “κακό” μέσα μας τότε δεν θα είμαστε “καλοί άνθρωποι”.
Όμως όσο πιο πολύ σφαλίζουμε τα μάτια για να μην αντικρύσουμε κατάματα τις αδυναμίες, τους φόβους, τις ενοχές, το θυμό, όλα αυτά που οι περισσότεροι ονομάζουν αρνητικά συναισθήματα, όσο πιο πολύ τα καταπιέζουμε στα σκοτεινά υπόγεια του Είναι μας τόσο περισσότερο τους δίνουμε την δύναμη να χειρίζονται τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις πράξεις μας.
Φως και αποδοχή χρειάζονται όχι καταπίεση.
Χρειάζεται να κατέβουμε στα κατώγια της ύπαρξης μας οπλισμένοι με τη δύναμη της θέλησης, της αποφασιστικότητας και της αγάπης για να συναντήσουμε τον αιματοδαρμένο, τον πληγωμένο από εμάς σκοτεινό εαυτό μας.
Να φέρουμε Ερεβοκτόνο φως στα υπόγεια της σκοτεινιάς ανοίγοντας τα παράθυρα της Ψυχής μας και να αγναντέψουμε μέσα από αυτά την Απεραντοσύνη της Ύπαρξης μας γεμίζοντας με Γαλήνη την Ολότητα μας.
Κι αν το κάνουμε αυτό τότε σίγουρα θα αναφωνήσουμε ότι την καλύτερη θέα την έχουν τα Υπόγεια…
