Είδα ανθρώπους να χάνουν τα πάντα σε μια στιγμή και να γίνονται πιο δοτικοί από ότι πριν.
Είδα ανθρώπους να χάνουν ότι πιο πολύτιμο δημιούργησαν στη ζωή τους, τη ζωή μέσα από τους ίδιους.
Είδα ανθρώπους να δακρύζουν μπροστά σε μια εικόνα.
Ο ψυχικός πόνος τους έκανε να νιώθουν κάθε εκατοστό του σώματος τους να υποφέρει.
Η απελπισία τους τύλιγε κάθε βράδυ και τους ακολουθούσε όλη μέρα κατά πόδας, γιατί δεν έβρισκαν την ελπίδα, είχε για πολύ καιρό συννεφιά γι’ αυτούς.
Κι όμως επέλεξαν να πάρουν τον δρόμο της προσφοράς.
Μάζεψαν τα κομμάτια τους και ξεκίνησαν από την αρχή, με τόση δύναμη που ούτε οι ίδιοι δεν γνώριζαν πως έχουν.
Εκτίμησαν τα μικρά και δεν έψαξαν ποτέ ξανά για τα μεγάλα.
Σταμάτησαν να κρίνουν τους άλλους και διάλεξαν να δίνουν αγάπη χωρίς να περιμένουν τίποτα.
Επέλεξαν τη σιωπή για όλα τα άσχημα που έζησαν, τα άφησαν πίσω τους ξέροντας πως, η ζωή είναι ένα δώρο που δε πρέπει να σπαταλάς τις μέρες της γεμίζοντας κακία και μιζέρια.
Κι άλλοι πάλι επέλεξαν να μείνουν κολλημένοι στο παρελθόν, γεμίζοντας την ψυχή τους με κακία και μιζέρια λιγοψυχώντας και ρίχνοντας το φταίξιμο σε κάποιον άλλον η ακόμη και στην ίδια τη ζωή.
Θαρρείς και υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με την μοίρα τους προδιαγραμμένη.
Θαρρείς και κάποιος τους έχει βάλει στο μάτι, δε τους συμπαθεί και τους χαλάει τα σχέδια.
Κρίνουν τους γύρω τους με αγένεια και κακία σαν να ήταν θεοί.
Όταν κάποιος περάσει ένα μεγάλο διάστημα πόνου, είτε θα γίνει αγενής και μίζερος, είτε θα τα αφήσει όλα πίσω του και θα συνεχίσει με αξιοπρέπεια και αγάπη.
Κάποιοι θα επιλέξουν να σιωπήσουν για όλα όσα πέρασαν και κάποιοι θα α διατυμπανίζουν πως πέρασαν χειρότερα από όλους όσους γνωρίζουν.
