Δεν θέλεις να εξαρτάσαι, δε θέλεις να ορίζεσαι από τη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Είσαι ελεύθερος να νιώθεις και να σκέφτεσαι όπως θέλεις. Ή έτσι νομίζεις.
Πόσες φορές σε έκανε να θυμώσεις, χάλασε τη μέρα και τη διάθεση σου, κάνοντας σε να αμφιβάλεις για τις αντοχές και τα όρια σου. Ο άνθρωπος που μπορεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, να αλλάξει τις σκέψεις σου είναι και αυτός που ελέγχει το μυαλό σου. Ναι, είναι εκείνος που σε χειρίζεται σαν να είσαι μαριονέτα. Δε θέλεις να ανταποκριθείς στα καλέσματα του, αρνείσαι να συγκινηθείς με τα πείσματά του. Και ενώ από τη μία, ορκίζεσαι πως δε θα ξανασχοληθείς ποτέ μαζί του, από την άλλη γίνεσαι έξαλλος με την παραμικρή αλλαγή της συμπεριφοράς του. Έχει βρει τα κουμπιά σου ή ακόμα χειρότερα, η αδυναμία σου μεταμορφώνεται στην δύναμη του. Εσύ να ψάχνεις την χαμένη σου ψυχική γαλήνη και αυτός, ακλόνητη φιγούρα στην πολυτάραχη ζωή σου.
Είμαστε άνθρωποι με πάθη, συναισθήματα, σκέψεις, φόβους και ελπίδες. Είμαστε όλα όσα αγαπάμε και όλα όσα επιτρέπουμε να υπάρχουν στη ζωή μας. Γινόμαστε όλα εκείνα που επιλέγουμε να στολίζουν το μυαλό μας τα βράδια. Τα πρέπει όμως, δεν έχουν θέση στη βιτρίνα που φτιάχνουμε.
Ναι, δε θα έπρεπε να επηρεαζόμαστε, δε θα έπρεπε να εξαρτώνται όλα από ένα κούνημα του δαχτύλου του. Το να αρνούμαστε την πραγματικότητα είναι σαν να αποδεχόμαστε την ήττα μας. Γιατί βλέπεις κανένα καράβι δε πάει κόντρα στο κύμα. Ο καλός καπετάνιος έχει το κύμα για οδηγό του. Έτσι και εμείς, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την καταιγίδα που κάποιος τρίτος προκαλεί στις μέρες μας. Αρχικά είναι ανάγκη να αποδεχτούμε την κατάσταση και να παρατηρήσουμε τα συναισθήματα μας. Γιατί έχει τόσο σημασία αυτός ο άνθρωπος; Φοβόμαστε μήπως τον χάσουμε, μοιάζει με κάποια πατρική ή μητρική φιγούρα, είναι ο πρώτος άνθρωπος που δε μπορούμε να ελέγξουμε;
Και όταν δώσουμε τις απαντήσεις που μας λείπουν, να κοιτάξουμε αν είναι όντως λειτουργικός ο θυμός που δημιουργείται. Αντί να κρυβόμαστε πίσω από μία μάσκα πόνου, καλό θα ήταν να μιλούσαμε για τα συναισθήματά μας. Να εκφράζαμε τον αληθινό λόγο που θυμώνουμε και ίσως αποδειχθεί πως δεν έχει καμία σχέση με την παρουσία του άλλου στη ζωή μας. Έχει παρατηρηθεί, πως άνθρωποι που έχουν κατακτήσει σημαντική θέση στη καρδιά μας, ταυτόχρονα ξυπνούν και τις πιο κρυφές και τρομαχτικές μας ανασφάλειες.
Ίσως θυμώνουμε γιατί δε παίρνουμε όσα έχουμε ανάγκη. Ίσως επειδή ο άλλος ξυπνάει τους μεγαλύτερους φόβους μας. Τέλος, ίσως, έχει έρθει η στιγμή να έρθουμε αντιμέτωποι με έναν χρόνιο δαίμονα μας. Ο άνθρωπος που μας θυμώνει μας ελέγχει γιατί δε μπορούμε να ελέγξουμε εμείς τον εαυτό μας. Μας εξοργίζει γιατί εμείς δεν έχουμε βρει τα όριά μας και δεν είμαστε σίγουροι ακόμα για το τι έχουμε ανάγκη και το τι θέλουμε. Και αυτός, σαν επίμονη υπενθύμιση του τι δεν έχουμε καταφέρει ακόμα.
Την επόμενη φορά που θα θυμώσεις με έναν από τους σημαντικούς της ζωής σου… προσπάθησε να αφήσεις τον θυμό στην άκρη και να ξεγυμνώσεις τους πραγματικούς λόγους που σε πληγώνουν. Άλλωστε οι άνθρωποι έρχονται κοντά σου μόνο όταν τους αφήνεις να έρθουν, δίχως μάσκες, προσποιήσεις και ψηλά τείχη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, είτε θυμωμένος, είτε όχι, μένεις μόνος μετρώντας τις πιθανότητες και κάνοντας σενάρια στο κεφάλι σου.
Υ.Γ: Μην αφήνεις το θυμό να γίνει μέρος του εαυτού σου. Καλύτερα άδειος με ευκαιρία να γεμίσεις στο μέλλον, παρά γεμάτος πίκρα, προσκολλημένος στα λάθη του παρελθόντος.
