Από συναισθήματα που γεννιούνται “αυτοβούλως” με έναυσμα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Συναντάμε έναν άνθρωπο και νιώθουμε συμπάθεια ή αντιπάθεια, τον γνωρίζουμε καλύτερα και τον αγαπάμε ή, αν μας πληγώσει πολύ, τον μισούμε.
Γίνεται κάτι ενοχλητικό στη δουλειά και θυμώνουμε, κινδυνεύει κάποιος αγαπημένος μας και φοβόμαστε. Τα συναισθήματα δημιουργούνται χωρίς να μας ρωτήσουν, χωρίς να πάρουν την άδειά μας. Θα μπορούσες ίσως να πεις, ότι είναι η αντανακλαστική αντίδραση της ψυχής μας στη δράση του κόσμου.
Μόνο που κάποιες φορές αυτή η ακούσια αντίδραση σκοτεινιάζει το είναι μας κι αυτό δεν μας αρέσει.
Σε κανέναν δεν αρέσει να μισεί, να θυμώνει, να φοβάται. Συμβαίνει όμως, κι εσύ τότε θα πρέπει να το αναγνωρίσεις, να το παραδεχτείς και να το εκφράσεις. Να φωνάξεις, να βρίσεις, να κλάψεις, για να το βγάλεις από μέσα σου.
Κάποιες φορές αυτό το ξέσπασμα μπορεί να φτάνει. Κάποιες άλλες όμως, δεν είναι ικανό να γαληνέψει την ψυχή σου και τότε θα πρέπει να αναλάβει δράση το μυαλό σου. Γιατί το συναίσθημα μπορεί να γεννιέται αυτοβούλως, αλλά το συντηρούμε και το γιγαντώνουμε εμείς με τις σκέψεις μας.
Θυμώνουμε με αυτόν που μας πρόσβαλλε και μισούμε αυτόν που μας παράτησε γιατί ο πληγωμένος εγωισμός μας αδυνατεί να δεχτεί πως φέρθηκαν έτσι σε εμάς. Δεν θέλουμε να χάσουμε κάποιον άνθρωπο που αγαπάμε και πλάθουμε τα χειρότερα σενάρια μέσα στο μυαλό μας, αφήνοντας τον φόβο να μας παραλύει.
Αυτό το συναίσθημα που “ταΐζεις” με σκέψεις, είναι αυτό που δίνει χρώμα στην ψυχή σου, μην το ξεχνάς.
Γι’ αυτό να βρίσκεις λόγους να δικαιολογείς, να συγχωρείς, να αισιοδοξείς. Να βρίσκεις τρόπους να φωτίζεις το μυαλό και την ψυχή σου.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Το να παλεύεις με τα σκοτάδια σου είναι μακράν η δυσκολότερη μάχη.
Αξίζει όμως! Αξίζει να το προσπαθείς γιατί, όταν καταφέρνεις να τα νικήσεις, το Ερεβοκτόνο φως που πλημμυρίζει την ψυχή σου είναι ανεκτίμητο!
