Είναι σαν να σου χαρίζουν ένα πολύτιμο δώρο κι εσύ περνάς τις μέρες σου κρατώντας το ανέγγιχτο στο ράφι με το περιτύλιγμά του… για να μην το χαλάσεις. Αν το κρατάς σφραγισμένο μέσα στο κουτί του, από φόβο μήπως το χάσεις μήπως στο κλέψουν ή μήπως σπάσει, τότε ποιο το νόημα; Στο τέλος θα περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου χωρίς να το απολαύσεις όπως του αξίζει.
Εξίσου πολύτιμη είναι και η ζωή μας, που μας χαρίστηκε σαν δώρο όταν γεννηθήκαμε, και εξακολουθεί να μας χαρίζεται όσο αναπνέουμε δίνοντάς μας κάθε μέρα την ευκαιρία να την απολαύσουμε και να την αξιοποιήσουμε, κι όχι να την κοιτάμε με φόβο πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα. Η ζωή θέλει από εμάς ν’ ανοίγουμε διάπλατα τα παράθυρα και να την κοιτάμε κατάματα μ’ ένα θαρραλέο χαμόγελο, κι είναι σίγουρο πως τότε κι εκείνη θα ανταποδώσει… ανταμείβοντας με την σειρά της όσους τα κατάφεραν να την κοιτάξουν μες τα μάτια!
Μην φοβάσαι να ζήσεις λοιπόν, να πέφτεις μία και να σηκώνεσαι δέκα! Μην φοβάσαι μήπως αποτύχεις, άλλωστε, να θυμάσαι, οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που απέτυχαν κάποτε. Αυτοί που, αφού αποδεσμευτήκαν από αυτόν τον ανώφελο φόβο της αποτυχίας, σηκώθηκαν όρθιοι ξανά και συνέχισαν μπροστά χωρίς τίποτα να τους στοιχειώνει! Έτσι κι εσύ, «Θέλω να ζήσω» να λες, και να το εννοείς…να μην βολεύεσαι στα ίδια και τα ίδια, να μην κρύβεσαι πίσω από οποιονδήποτε φόβο, ούτε να του επιτρέπεις να σε ορίζει ούτε να συμβιβάζεσαι τρομαγμένος εξαιτίας του. Να το γυρεύεις αυτό που σου αξίζει με όλη σου την ψυχή και να το διεκδικείς με θάρρος!
Μια ζωή μέσα στον φόβο είναι σίγουρα μια ζωή χαμένη, γιατί είναι μια ζωή που χαραμίζεις. Κάνε το γέλιο, το χαμόγελό σου, ασπίδα μέσα στη μέρα σου απέναντι σε οποιονδήποτε φόβο σε κρατά πίσω. Και με την ασπίδα αυτή στα χέρια να το απολαμβάνεις το δώρο της ζωής, ελεύθερος, χωρίς να είσαι δέσμιος κανενός φόβου!
