Κατακτώντας τη σοφία της καθημερινότητας
Η σοφία είναι ένα δώρο που κρύβεται στην καθημερινότητά μας, σε όσες εμπειρίες μας καθόρισαν, στα μαθήματα και στα παθήματά μας, στις κορυφές και στις αβύσσους μας. Και μόνο μέσα στην ιερότητα του παρόντος έχουμε τη δυνατότητα να αισθανθούμε την απόλυτη νιρβάνα της ύπαρξης: τη στιγμή που απολαμβάνουμε την αγκαλιά του παιδιού μας ή φροντίζουμε τα λουλούδια μας, ο νους στερεύει από ανησυχίες και η ευδαιμονία μας χτυπά την πόρτα. Και τότε βρισκόμαστε ήδη στον δικό μας παράδεισο!
Ένας κήπος χωρίς τοίχους και ένας αμπελώνας δίχως φύλακα
Τι άλλο είναι η σοφία από το να ταξιδεύουμε με ανοιχτά τα πανιά μας, να θέτουμε στον εαυτό μας τις πιο άβολες ερωτήσεις, να ανακαλύπτουμε στη μοναξιά τις ρίζες μας και στη μέση του χειμώνα την πιο αυθεντική μας άνοιξη. Σοφία είναι να ακολουθούμε την ομορφιά ακόμη και όταν από πριν γνωρίζουμε το αδιέξοδό της, μόνο και μόνο επειδή ως εραστές του φωτός ορκιστήκαμε έναν χορό στον ήλιο της. Τολμάμε να γίνουμε ένας κήπος χωρίς τοίχους και ένας αμπελώνας δίχως φύλακα, να μοιραστούμε τη μαγεία μας και να σκορπίσουμε στην πλάση το θαύμα της ύπαρξής μας;
Οι σοφοί δεν επικρίνουν. Κατανοούν τις ανθρώπινες αδυναμίες και συγχωρούν. Προχωρούν με υπερηφάνεια τον δρόμο τους και αφιερώνονται με πάθος στην εργασία τους, γνωρίζοντας πως η δέσμευση σε έναν υπέρτατο σκοπό καταξιώνει τον πέρασμά τους από αυτόν τον κόσμο. Είναι ειλικρινείς όμως στα λόγια τους δεν ταιριάζει το δηλητήριο και στην ψυχή τους δεν βρίσκει χώρο ο φθόνος. Οι σοφοί αντέχουν τις δυσκολίες, παρακάμπτουν τα εμπόδια και δημιουργούν τις ευκαιρίες.
Το σπίτι τους χτίστηκε με τόσα γερά θεμέλια που κανένας σεισμός δεν τους μετακινεί από το κέντρο τους. Δεν θέλγονται από τη δόξα και τα πλούτη αλλά από τις μικρές χαρές, από εκείνη την πρωινή κουβέντα με τον γείτονα και τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή. Προσφέρουν με την καρδιά τους και δεν κρατούν λογαριασμούς. Εμπιστεύονται τη γενναιοδωρία της ζωής και για αυτό προσελκύουν κοντά τους μονάχα την αφθονία. Από τους ανθρώπους δεν τρέφουν προσδοκίες καθώς γνωρίζουν πως καθένας δίνει αυτό που μέσα του κουβαλά.
Όσοι μας κυβερνούν είναι πιστή αντανάκλασή μας
Οι σοφοί δεν μιλούν για τον Θεό, γιατί τον κουβαλούν διαρκώς στον ναό τους, κάθε φορά που αγκαλιάζουν με ευσπλαχνία τον διπλανό τους και τις στιγμές που χρωματίζουν με τρυφερότητα τις πράξεις και τα λόγια τους. Για εκείνους οι άνθρωποι δε διακρίνονται σε κατηγορίες.
Είμαστε όλοι βασιλιάδες και όσοι μας κυβερνούν δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από πιστή αντανάκλαση της δύναμης ή της αδυναμίας μας, της ηθικής ακεραιότητας ή της διαφθοράς μας. Οι σοφοί δεν ανέχονται τα δεσμά της τυραννίας γιατί μέσα τους σιγοκαίει σαν φλόγα το ιδανικό της ελευθερίας. Την ακεραιότητά τους δεν τη διαπραγματεύονται και την δικαιοσύνη δεν την κοστολογούν.
Οι σκέψεις τους δεν εγκλωβίζονται σε κλουβιά αλλά πετούν ελεύθερες στον ουρανό των άπειρων πιθανοτήτων. Δεν συμμορφώνονται σε δανεικές πεποιθήσεις και δεν τιμούν τις κοινωνικές συμβάσεις. Διερευνούν την αλήθεια, ακριβώς όπως ένας εξερευνητής ανακαλύπτει ένα νέο μέρος μα είναι απρόθυμοι να αγκιστρωθούν σε ένα στείρο δόγμα αφού καλά γνωρίζουν πως καθένας από εμάς εκφράζει απλώς τη δική του αλήθεια.
Το μεγάλο βήμα προς την πνευματική υπέρβαση
Η αναζήτηση της σοφίας ισοδυναμεί με το μεγάλο μας βήμα προς την πνευματική υπέρβαση, με εκείνη την κομβική στιγμή που κατανοούμε πως μονάχα μόλις απαλλαγούμε από τα περιττά θα κατακτήσουμε τα ουσιώδη. Είμαστε σοφοί όταν αφήνουμε τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά μας, όταν παίζουμε με την αθωότητα ενός παιδιού, όταν ερωτευόμαστε με την ανεμελιά ενός εφήβου και όταν αγαπάμε τη ζωή με το πάθος ενός εραστή.
Ένα μεγάλο βήμα κατανόησης, που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, για την εσωτερική μοναξιά και τη δύναμη της κοινότητας και για εκείνη τη νέα ανθρωπότητά που θα δημιουργηθεί όταν αποδεσμεύσουμε την καρδιά και το μυαλό από στείρες ιδέες και δανεικές εντυπώσεις.
