1. O διάλογος είναι η πρωταρχική και απαραίτητη προϋπόθεση για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, δηλαδή όχι μόνο όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση, άλλα και για το πώς αντιλαμβάνονται και οι άλλοι: Δηλαδή τα παιδιά… Πρέπει να μπορέσουμε να τα ακούσουμε, με ειλικρίνεια και καλές προθέσεις, όχι απαραίτητα για να συμφωνήσουμε, άλλα σε κάθε περίπτωση για να νιώσουν και αυτά πως εισακούγονται, πως υπάρχουν. Υπάρχει και η δική τους ματιά στα γεγονότα, έχουν κι αυτά το δικαίωμα να διατηρούν και να διατυπώνουν τις απόψεις τους!
2. Η αναγνώριση των συναισθημάτων εκατέρωθεν: Tόσο των δικών μας, όσο και αυτών που βιώνουν τα παιδιά μας. Θυμός, λύπη, αναστάτωση, συχνά μας κυριεύουν και δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά. Χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε τον απαραίτητο χώρο για τα συναισθήματα που νοιώθουμε, να τα αντιληφθούμε κι αν το αντέχουμε να μιλήσουμε γι’αυτά -καθώς επίσης να δώσουμε το χώρο και το παράδειγμα, να παροτρύνουμε και τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο: να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
3. Η άρση του εγωισμού: Mεγάλη κουβέντα! Δύσκολο (συχνά) στην πράξη, αλλά απαραίτητο συστατικό στην επίλυση των συγκρούσεων. Ποτέ κανείς δεν έχει απολύτως δίκιο! Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε «λίγο πίσω» και έτσι να μάθουν από εμάς και τα παιδιά μας… Ίσως αυτό και μόνο, μερικές φορές, να αρκεί. Να αρκεί ένα βήμα πίσω…
Η αποκατάσταση των συγκρούσεων δεν είναι πάντα εύκολη. Κάποιες φορές όμως, είναι σχεδόν απαραίτητη, ειδικά όταν αναφερόμαστε στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς, ως μεγαλύτεροι, οφείλουμε πρώτοι εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα.
