Κάποιοι γκουρού λένε ότι ο σκοπός μας είναι να μη νοιώθουμε τίποτα, να είμαστε το απόλυτο κενό, ή κάποιοι άλλοι λένε να νοιώθουμε συνεχώς ευδαιμονία, χαρά και ευτυχία και ότι αυτές τις υπαρξιακές καταστάσεις τις βιώνεις μέσω διαλογισμού.
Σαν άνθρωπος με ενσυναίσθηση (empath) και εξασκώντας καθημερινά τον διαλογισμό, το βρίσκω αδύνατον να νοιώθω πλήρη ευδαιμονία συνέχεια. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι ο γήινος μας εαυτός βιώνεται μέσα από συναισθήματα. Η θεραπεία του έρχεται μέσω αυτών που νοιώθει.
Τα συναισθήματά μας είναι η πυξίδα προς τα πού να στραφούμε μέσα μας και τι να συνειδητοποιήσουμε. Το να είμαστε ευάλωτοι είναι ένδειξη ότι είμαστε αληθινοί άνθρωποι και όχι τεχνητές κούκλες. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τα συναισθήματά μας⋅ αντίθετα πρέπει να τα τιμούμε.
Το να είσαι άνθρωπος για μένα σημαίνει να ζεις τη ζωή σου σε όλο της το μεγαλείο, να δίνεσαι, να αγαπάς, να είσαι αληθινός, να νιώθεις τον πόνο του διπλανού σου, να ρισκάρεις να εκφράσεις τον εαυτό σου έστω κι αν ξέρεις ότι η έκθεση αυτή μπορεί να γίνει αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού ή ότι μπορεί να πληγωθείς, να αποδέχεσαι και να τιμάς αυτά που νιώθεις. Η αυτοαγάπη σημαίνει έκφραση του εαυτού και εμπιστοσύνη στο τι νοιώθουμε έστω αν για κάποιους δεν είναι σωστή.
Αν κρύβουμε τα συναισθήματά μας, αυτά θεριεύουν, γίνονται θηρία και θα ξεσπάσουν. Σε κάποια στιγμή της ζωής μας θα βγουν προς τα έξω και θα μας υπενθυμίζουν ότι δεν τα ακούσαμε, ότι δεν τα εκφράσαμε, ότι δεν τα θεραπεύσαμε. Αντίθετα τα κρύψαμε, τα θάψαμε κάτω από ενοχές, τύψεις, φόβο, ντροπή. Στερήσαμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να εκφράσει όλα αυτά που νοιώθει και να εκτονωθεί, να βιώσει, να νοιώσει, να δημιουργήσει υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, να βρει την αγάπη μέσα του και έξω του, χάσαμε ανθρώπους που άξιζαν γιατί απλά δεν μιλήσαμε.
Ο γήινος μας εαυτός θέλει την πλήρη αποδοχή μας για ό,τι νοιώθει, την κατανόησή μας και την πλήρη έκφρασή του. Αν δεν εκφραζόμαστε γιατί πληγωθήκαμε στο παρελθόν, συνεχίζουμε εμείς οι ίδιοι να ζούμε στο παρελθόν και αφήνουμε τα τραύματά μας να μας κυριεύουν τη ζωή. Αν ζούμε με τα ίδια μοτίβα του παρελθόντος μέσα μας, θα αναλωνόμαστε σε ίδιες εμπειρίες ζωής και στο τέλος της ζωής μας θα αναρωτηθούμε γιατί δεν ευτυχίσαμε.
Η απάντηση απλή. Γιατί εμείς οι ίδιοι στερήσαμε την ευτυχία στον εαυτό μας. Τον αφήσαμε να ζει στο παρελθόν, μείναμε στη ζώνη ασφαλείας μας και δεν δώσαμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να εξελιχθεί, να θεραπευτεί, να προχωρήσει στο μέλλον ζώντας στο παρόν και να μεταλλάσσεται. Μέσω του διαλογισμού γινόμαστε παρατηρητές των συναισθημάτων μας, γινόμαστε παρατηρητές του γήινου μας εαυτού που θέλει να εκφραστεί.
Αναγνωρίζουμε τι νοιώθουμε και γιατί και το θεραπεύουμε αφού πρώτα αναλάβουμε πλήρη ευθύνη για το πώς νοιώθουμε, συγχωρέσουμε τον εαυτό μας που αφήσαμε αυτά τα συναισθήματα να μας πληγώσουν και τα απελευθερώνουμε με διάφορες τεχνικές και βοήθεια από τους Ουρανούς.
Αυτή είναι μια μορφή ελευθερίας του εαυτού και ένας ελεύθερος εαυτός είναι ευτυχισμένος γιατί του δώσαμε την ευκαιρία να εκφραστεί και να αναγεννηθεί. Η ελευθερία είναι πολύτιμη για τον κάθε γήινο εαυτό. Η ύπαρξή του τιμάται μέσα από την ελευθερία που του προσφέρουμε. Μέσα από κάθε συναίσθημα που ακούμε και βιώνουμε που θεραπεύουμε ή εκφράζουμε.
