Κουράστηκες να γυρεύεις την Αλήθεια κι έμαθες να κρύβεσαι στης κοινωνίας το φιλήδονο χειροκρότημα..
Φόρεσες την πρέπουσα ηθική σαν σκάφανδρο και άνευ όρων παραδόθηκες σε αυτή την εκφυλισμένη κακοφωνία.. έπαψες να αναζητάς το Αληθινό, αυτό που η ψυχή σου λαχτάρησε..
Απωθημένα καλά κρυμμένα σε νύχτες μοναξιάς δίπλα σε αποτσίγαρα και θρυμματισμένα γυαλιά..
Θόλωσε το είδωλο στον καθρέπτη, έμοιασε μονομιάς γνώριμο κι ύστερα ο χειρότερος εχθρός σου απέκτησε τη δική σου μορφή, το δικό σου βλέμμα..
Βαρύ το τίμημα της αποδοχής, βλέπεις.. σκλαβιά μεγάλη..
Γκουρμέ κυρίως πιάτο σερβίρονται απόψε οι γαζωμένες φωτογραφίες ενός φωτεινού χτες που έσβησε μαζί με την αυθεντικότητα που θυσίασες στο βωμό του κονιορτοποιημένου σου «φαίνεσθαι»..
Στο φιλντισένιο πύργο του Flaubert λιποτάκτης στης καρδιάς σου το κάλεσμα, άξιζε άραγε να θυσιαστείς;
Μίζερες σκέψεις, άρρωστη λογική, ψεύτικα χαμόγελα καλά καμουφλαρισμένα σε ασβεστωμένα πρόσωπα η παντοτινή σου καταδίκη..
Και τότε κατάλαβες πως είναι από τις τιμωρίες η πιο απάνθρωπη, ο χειρότερος εχθρός σου να ναι ο ίδιος σου ο εαυτός..
Πόσο τραγική διαπίστωση..πόσο ηχηρό έναυσμα για Αλλαγή..
Θέσε ένα μόνο ερώτημα στον εαυτό σου κάποια νύχτα από εκείνες που ντύνεσαι παιδί και το μονοπάτι της αναγέννησης θα σου αποκαλυφθεί:
Αν σου ζητούσα να απαριθμήσεις όσα αγαπάς, σε ποια θέση θα έβαζες τον εαυτό σου;
