Γελάω με τις δήθεν «ανώτερες», «καλύτερες», «ωριμότερες» επιλογές μερικών, που κρύβουν το ψέμα που δεν βλέπουν, γνωρίζοντας πως η εικόνα μου μπερδεύει και δυσκολεύει πολλούς.
Συνήθως, περνάω απαρατήρητη… ενώ εγώ «δουλεύω» ασταμάτητα. Όταν κάθομαι στην καφετέρια συζητώντας ανέμελα, όταν βγαίνω για ψώνια ή κάνω μάθημα, όταν παίζω με την κόρη μου, όταν βγάζω το σκύλο μου βόλτα ή οδηγώ στην πόλη… Κάθε στιγμή της ζωής μου είναι μοναδική και ο νους ακολουθεί πιστά τη θέλησή μου να είμαι παρών.
Βλέπω πολλά που δεν φανερώνω, εκτός αν μου ζητηθεί ή αν πρέπει. Το «πρέπει» δεν μου το δηλώνει τίποτα εξωτερικό, δεν παρασύρομαι από αιτήματα συμφεροντολογικά. Όμως είναι χιλιάδες (αμέτρητα ουσιαστικά) κομματάκια, λεπτομέρειες που συνθέτουν ένα μεγαλύτερο πάζλ, της ζωής μας, που στο μεγαλύτερο μέρος της παραμένει αόρατη, και άρα ασυνείδητη.
Συχνά γελάω συνειδητοποιώντας ότι η αλήθεια θα φόβιζε ακόμα και τα δυνατότερα μυαλά που συνεχίζουν να στηρίζουν περιοριστικές θεωρίες, ξεπερασμένες ηθικές και αγώνες που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην συλλογική, τωρινή συνειδητότητα.
Τα φαινόμενα πάντα απατούν, ενισχύοντας το εγώ μας.
Συχνά σιωπώ, γνωρίζοντας πως η σιωπή μου δεν γίνεται κατανοητή και παρεξηγείται. Άλλες φορές, όταν συναντώ δυνατές ψυχές που «αντέχουν» βγάζω αλύπητα το σπαθί μου και αποκεφαλίζω το εγώ, που κυριεύει την ύπαρξη.
Δίνω άφθονους λόγους στους γύρω μου να με επικρίνουν, να με απορρίψουν, να προσπεράσουν… για λίγο, γιατί οι πιο θαρραλέοι επιστρέφουν, έστω ανώνυμα, έστω δειλά και νομίζοντας πως δεν το γνωρίζω, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τι είναι αυτό που τους έλκει σε μια τόσο σκληρή, σαρωτική και «χωρίς συναίσθηση» παρουσία.
Έχοντας ισορροπήσει τη «δουλειά» με το «παιχνίδι», τη «ζωή» με το «θάνατο», η κάθε στιγμή μου είναι μοναδική, μαγική μα και «συνηθισμένη».
Πολλοί νομίζουν πως κατανοούν τα άρθρα μου, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει το σκοπό μου ή τον δικό τους. Παραμένουν ασήμαντα και «μικρά», μπροστά στη γνώση που μας περιβάλλει, καθώς αισθάνομαι μικρή να αποτυπώσω με λέξεις, αυτό που κάθε στιγμή αλλάζει, διευρύνεται και αποκαλύπτεται.
Και η εικόνα μου παραμένει ασήμαντη, συνηθισμένη, περίεργη, στην καλύτερη περίπτωση μυστήρια, προκαλώντας άφθονη κριτική, απόρριψη, πισώπλατες συζητήσεις… εντελώς φυσιολογικό, σε έναν κόσμο που ακόμα κρύβεται και παραμυθιάζεται με ποικιλία «αγώνων», «θετικών επιλογών» και φαινομενικές πραγματικότητες που φαίνονται απειλητικές... ή σωστές!
Φαίνεται να αναβάλλω, να ξεχνάω, να απορρίπτω, να μάχομαι, να δειλιάζω, να παρασύρομαι, να χάνομαι, να κολλάω... τίποτα απ' όσα φαίνονται δεν είναι... Όμως, η πρόκληση είναι να φανερώνουμε στον εαυτό μας το άγνωστο που από μνήμη μας απειλεί, ενώ εκεί ακριβώς βρίσκεται η "λύτρωσή μας".
Δεν ψάχνω πλέον τη γνώση «ψάχνοντας». Ό,τι χρειάζομαι «έρχεται και με βρίσκει», αβίαστα, πάντα στη σωστή στιγμή και για κάποιο λόγο, που πάντα είναι «προς όφελος όλων». Η ευθύνη της γνώσης τεράστια και η αληθινή ταπεινότητα δεν εκδηλώνεται, δεν μπορεί να γίνει λάβαρο για να τη χρησιμοποιήσει το εγώ, όπως φαίνεται αντίστροφη, σαν αλαζονεία, στα μάτια των κοιμισμένων.
Η ζωή μας, η ύπαρξή μας, για να έχει νόημα, πρέπει να στηρίζεται στη «δουλειά»… μια «δουλειά» που δεν έχει ωράριο, απολαβές, αποκοπές, διακοπές, ιδιαίτερες μέρες, αποταμιεύσεις, οικονομία… Τότε γίνεται και παιχνίδι, έρωτας, αφοβία, σιγουριά, ευτυχία, αφθονία… όλα όσα φανταζόμαστε πως είναι ζήτημα χρόνου, στόχων, θεωριών, ηθικής, πεποιθήσεων και σωστών σοφών. Λίγοι το επιλέγουν, ακόμα λιγότεροι αντέχουν, αν και πολλοί αναζητούν και θέλουν να λάβουν χωρίς να προσφέρουν το αντίστοιχο αντίτιμο: τον εαυτό τους και «όλα όσα έχουν».
Πολλά τα εισαγωγικά… και υπάρχει λόγος για το καθένα τους…
Είναι τρομακτικό μα και σωτήριο να βρίσκεσαι σε περισσότερα από ένα μέρος τη φορά. Οι εικόνες που μπορούμε να αναπαράγουμε δεν αποδίδουν την αλήθεια που δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει βιωματικά.
